[Zacznij czytać tę opowieść od początku, albo znajdź inne historie.]
…pójdę z tobą, choćbyś miał nie odezwać się do mnie słowem.
~***~
– Bractwo nie życzy sobie dzieci w swoich szeregach, wiesz o tym doskonale – zza drzwi odezwał się kobiecy, przepełniony niepewnością głos. Męski, który mu odpowiedział, był dużo bardziej zdecydowany i nie pozostawił cienia wątpliwości do co przyszłości dziecka tej dwójki:
– Wiem, ale tylko oni mogą nauczyć Tanida, jak obchodzić się z jego zdolnościami.
– Nie chcę wysyłać tam mojego jedynego synka. Ma dopiero jedenaście lat, nie poradzi sobie wśród braci!
– Obawiam się, że nie będzie miał wyjścia. Za godzinę musimy być na miejscu. Wezmę bransoletę, a ty idź go spakować.
Miny Parrana i jego przypadkowej towarzyszki wskazywały na to, że nie mieli oni zielonego pojęcia, o czym była mowa. Przyznam, że w tamtym czasie ja także nie do końca pewna byłam tego, jak działała osławiona biżuteria, ani dlaczego rodzice Tanida chcieli go posłać w ręce Bractwa – i miało to dla nas wszystkich pozostać zagadką jeszcze przez jakiś czas.
Sam Parran, z natury ciekawski, z chęcią posłuchałby dalszych rozważań, gdyby nie to, że kroki zbliżały się właśnie do drzwi pokoju, w którym się znajdował. Znajdowali.
Złapał dziewczynę za rękę i podszedł z nią do okna. Wyjrzał i ocenił wysokość.
– Ty pierwsza, słońce.
– Jesteśmy na piętrze. Boję się.
– Ziemia zamortyzuje upadek – odparł z przekąsem i prawie wypchnął ją na zewnątrz, a sam rzucił się tuż za nią.
