Umowa stoi – notatki siódme

[Zacznij czytać tę opowieść od początku, albo znajdź inne historie.]

… czyżby zbrodnie finansowe były jedynymi, z których nie można wykupić się za pomocą pieniędzy?

~***~

Uroczystość Umniejszenia była okazją do odkupienia swych win – wszyscy dritheńczycy zbierali się w górnym mieście, by oglądać zmagania więźniów, którzy dostali tego dnia szansę wygrania… wolności.

Niech twoje własne sumienie zdecyduje, czy ludzie, którzy popełnili tak zwane tsnetki – to jest, większe i mniejsze wykroczenia finansowe – powinni być zwalniani z wyroku wyłącznie na podstawie zdolności, które mieli okazję pokazać na święcie. Zasady były proste – stawano do przeróżnych, zwykle niezbyt poważnych konkurencji wymyślanych na tę okazję przez władcę. Kto poradził sobie z nimi najlepiej – opuszczał uroczystość jako wolny obywatel.

W tym roku uwagi Parrana nie przykuł jednak bezsens święta, a fakt, co stało się z samym królem. Zwykle pełen entuzjazmu dla swoich wątpliwej przydatności pomysłów, wyglądał tego dnia na niezbyt wypoczętego, jakby skulonego w sobie, i patrzył na bawiący się tłum bez cienia radości, za to z jakąś niezrozumiałą prośbą.

Początkowo Parran próbował to zignorować, ale im bliżej podchodził, podziwiając na zmianę więźniów rzeźbiących na czas w bryłach masła i tych, którzy konkurowali między sobą w obżeraniu się ciastkami – tym bardziej był podejrzliwy co do tożsamości samego monarchy.

Prawy policzek człowieka, który siedział na jego miejscu, co prawda dawno się zagoił i pozostał zniekształcony jedynie w niewielkim stopniu, ale przerwa pośrodku brwi wciąż nie chciała dać o sobie zapomnieć. I z pewnością nie była to brew należąca do prawdziwego władcy.

Wciąż nie mogę zrozumieć, co kierowało Parranem, ale widocznie spojrzenie tej osoby powiedziało mu w tamtej chwili więcej niż mi. Dalej dumam…

…jak wiele rzeczy można przekazać za pomocą wzroku?

~***~

→ NASTĘPNA NOTATKA ←